دانلود تحقیق شیوه تولید بستنی در کارخانه

ماده اولیه برای تولید بستنی، خامه و مواد لبنی دیگر است که با شیرین کننده مخلوط می شود. این مواد به میزان لازم در یک مخزن مخصوص با دقت مخلوط می شوند. این مخلوط ممکن است شامل مقدار کمی از مواد دیگر چون ثابت کننده ها باشد که از ایجاد بلورهای یخ در بستنی جلوگیری می کند.
این مخلوط سپس به بخش هموژنیزه می رود و در آنجا تحت فشار 003/0 اتمسفر، مولکول های چربی شیر به اندازه کوچکتر خرد شده و بستنی را نرم تر می کنند. پس از این مرحله، مخلوط به سرعت سرد می شود و دمای آن تا چهار درجه سلسیوس پایین می آید و سپس برای فریز شدن آماده می شود.
طی فریز شدن بستنی، تیغه های مخصوصی در فریزر، مخلوط را به طور مرتب به هم می زند تا به اصطلاح هوا بگیرد ، در غیر این صورت محصول به دست آمده، بلوک سخت و غیر قابل مصرفی از شیر یخ زده خواهد بود. در این مرحله، انواع افزودنی ها مانند میوه، انواع آجیل یا طعم دهنده های مایع به مخلوط اضافه می شوند.
اکنون این بستنی برای بسته بندی در انواع لیتری، لیوانی و چوبی آماده است. در آخرین مرحله، بستنی های قالب ریزی شده و آماده در اتاق مخصوصی باز هم سردتر شده و برای توزیع آماده می شود.


ورود بستنی به ایران
شاید تاریخچه تولید بستنی در ایران به حدود 60 سال پیش برگردد، اما در دهه های 30 و 40 بود که بستنی فروش ها برای خود اسم و رسمی پیدا کردند.
در سالهای اولیه تولید بستنی، شکر و شیر و ثعلب را در استوانه های فلزی که در بشکه های چوبی قرار داشت، می ریختند و اطراف استوانه های فلزی را با نمک و یخ می پوشاندند. یخ و نمک باعث می شد دما به حدود 20 درجه سانتیگراد زیر صفر برسد. بعد از آن، قطعات یخ بسته اطراف استوانه فلزی را جدا می کردند، آن هم توسط پارو، این کار باعث می شد تا تمام محتویات استوانه سفت شود.
با این روش، تهیه بستنی حدود هشت ساعت طول می کشید و حدود 20 کیلو بستنی آماده می شد.
اما تاریخچه ورود دستگاه های بستنی سازی به اواخر دهه 40 برمی گردد. آن موقع در کنار بستنی، فالوده هم درست می کردند. فالوده از نشاسته و آب و شکر تهیه می شد. نشاسته را با آب مخلوط می کردند و می پختند، سپس آن را در استوانه ای که پایین آن مشبک بود، می ریختند، زیر استوانه ها آب صفر درجه و زیر صفر می گذاشتند. با عبور محلول نشاسته از استوانه مشبک و ورود آن در آب صفر درجه، رشته های منجمد درست می شد. این رشته را با شکر مخلوط می کردند و فالوده آماده می شد.
برای تهیه یخ هم از برف یخچال های طبیعی توچال استفاده می کردند. در اواخر دهه 40 که دستگاه های بستنی ساز وارد کشور شد، شرکت سازنده این دستگاه ها به هریک از بستنی فروشی های معروف تهران، یک دستگاه هدیه داد، اما در این میان، یکی از بستنی فروشی های بسیار قدیمی به نام اکبر مشدی که هنوز هم قدیمی ترها از آن بسیار یاد می کنند، زیر بار استفاده از این دستگاه ها نرفت.
قدیم ترها روزهای جشن و اعیاد مصادف با رونق کسب و کار بستنی فروشی ها بود و رونق سفارش هایی که به مناسبت جشن ها داده می شد. اما آن موقع پذیرایی از مشتریان در ظرف های بستنی خوری بلوری انجام می شد. بستنی فروشی ها سالن بزرگی داشت که انتهای سالن مخصوص خانواده ها بود.
بتدریج و با گذشت زمان تعداد بستنی فروشی ها و به تبع آن مشتریان آنها بیشتر شد، دستگاه های بستنی ساز دیگر کار بستنی فروشی ها را راحت کرده بود و دیگر نیازی به صرف هشت ساعت وقت برای تهیه بستنی نبود. ظرف های بلوری هم کم کم جای خود را به ظروف یک بار مصرف پلاستیکی دادند، هرچند که این ظرف های پلاستیکی نصف ذوق بستنی خوردن را می گرفت، اما شکستن پی درپی ظرف های بلوری هم هزینه ای اضافی بود، روی دست بستنی فروشی ها.
کم کم بستنی های کارخانه ای هم باب شد، بستنی های یخی و شیری، با انواع چوبی، قیفی، لیوانی و ... .

شامل 29 صفحه Word